bir hüzün baþladý yine
akþamýn son saatlerinde
güneþ kendimi çekti gökyüzünden
ay puslu geldi
keman sesleri yükseldi
yine gramafondan
sensizlik çöktü çare yok gecelere
korkarým yalnýzlýktan
hüzünlü ve kederli bir acý çöktü
üstüme gittiðinde
bir martýnýn kalabalýk çýðlýklardaki
yalnýzýðý gibi
hissettim içimdeki
senin eksikliðini
her parçamda
menekþe gözler aðlasada þimdi
korkarým yalnýzlýktan
sarý siyah bir resim
gözlerim ona dalmýþ
ne güzel gülüyor bana
ben aðlasamda
istanbul bile anlamýyor
yaþatmýyor keyfini
hüzün ve kederle sildirmiyor eserini
korkuyorum sensizklikten...
Vkeskin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.