ARKASI YARIN
Gün geçtikçe artýyor yalnýzlýðýmýz
komþu bahçelerde çýnarlar kururken bir bir
aðacýmýzda dallar çiçeðe, meyveye durmuþ
kime umut, kime yarar?!
o baharla gelen göçmen kuþlar
çocuk masallarýmýz,gençlik hayallerimiz
öksüz ve yýkýlmýþlar.
sokak lambalarý altýnda
uzayan gece piyesleri
delikanlý sohbetlerimiz lal.
baba evinin duvarlarý sessiz
geçmiþin sinen kalabalýk sesleri
hep susmuþlar yankýlanmýyor avluda.
çocuk koþturmacalarýmýz,
saklambaç,beþtaþ,çelik çomaklarýmýz
kaybolmuþ,yoklar…
kýrkýndan sonra kýrýlýyormuþ
dost bakan aynalar.
yaþanmýþ, ucuz sanýlan hatýralar
tozlu raflarda
açmak ve açmamak arasý
gelgit duygular:
piþmanlýk,özlem,hüzün
minnet,teþekkür ve efkar…
gün geçtikçe artýyor yalnýzlýðýmýz
eskimiþ þarkýlarda notalar
esrik gönlümüzü oyalar.
ne giden geliyor geriye
ne yolcu duruyor yerinde
bir kurulmuþ saat zembereðinde
tükeniyor günler, haftalar, yýllar.
yanýk akþamlara bakýp yanmalý
sonra geçen gençliðe mi hayýflanmalý?!
bir güzel sözde bulduðumuz yaþama sevinci
zümrüt-ü Anka’nýn kanatlarýnda
uçuyor uzaklara.
‘’ Arkasý yarýn’’ hayatlarýmýz bir gün
eski radyonun tozlu düðmesinde
kýrýlýp kalacak
o gün ’’arkasý yarýn’
olmayacak.
HARUN ÖZMEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.