Ne zaman uçmayý denemek için balkona çýksam; Gözümün önüne geliyorsun. Dikmekte olduðun Beyaz tülden kanatlarý gösterip: Henüz bitmediler, diyorsun.
Gecenin perdesini yýrtarak, Güne çýkmak isterim elbette. Ama yeni doðmasý gereken ne varsa, Ölüyor ayný hýzla içimde…
Cam kýrýklarýnýn üzerinde Çýplak ayakla yürüyorum. Neyse ki, evcilleþti korkularým. Ateþ çemberinin içinde bir akrebim þimdi. Zehirim kendimde…
Ah, hayat! Çýkmak mý daha zor inmek mi Ýçimde bir hançer gibi taþýdýðým bu merdiveni? Daha kaç yýl, kaç saat, kaç dakika Þu dipsiz kuyuda aldatacaðým kendimi!
Kalmanýn da gitmeye eþ olduðunu biliyorum. Artýk mýzýkçý çocuklar gibi Dünyanýn üzerinde tepinmek de boþuna!
Gelsin beklediðim, Gelsin artýk! Gelsin ve örtsün üzerini, üþüyen ruhumun. Bekliyorum; Telaþlý ve ürkek bir güvercin edasýyla…