ne tenine düþen karla üþüdüm,
ne caným yandý neþterden,
ne de yüreðimi kavuruyor
tenini kavuran güneþ.
hepsi yalan.
yalanýn olduðum gibi.
Sus insafsýz, ömür boyu sus..!
Sus ve öyle kal, suskunluk abidesi!
Ben seni hiç merak etmedim ki.
Yokluðunda aramadým seni.
Hiç telaþým olmadýn.
Endiþelerimin hiç biri sana deðildi.
Ne ölümcül sancýlarýný
Ne de ýslak yanaklarýný, umursamadým
Daðýnýk saçlarýna ne zaman dokundum ki..?
Ne zaman sana “can” dedim..? Yalan.
En ücra köþelerinde bile
adýný fýsýldamadým,
Seni anmadým hiçbir an gölgesinde aþkýn.
Yalan, yüreðimin burkulduðu
Seni anýnca hüzne büründüðüm, yalan!
Sen hiç gerçeðim olmadýn ki…
Oysa ben hep yalanýn oldum senin.
Evet, yalan…
Ne gözlerini özledim, ne de ellerini.
Dokunmuþluðum da yok tenine…
Zehir zýkkým olsun soluduðum nefesin.
Cehennemim olaydý alevden saçlarýn da,
Þahit olmasaydým suskunluðuna..!
Hadi þimdi git,
Git de sýðýn yalnýzlýðýna,
Taþ yüreðinle.
Ey Kays..!
iþte kýskandýðýn Leyla!