Şair ve Şiir

Sizlerden biri sandýnýz,
Yazdýklarýma þiir,
Adýma þair dediniz! Onurlandýrdýnýz!
Yalnýz; Nazým’ý, Arif’i, Daðlarca’yý
Ve kalem arkadaþlarýný kýrdýnýz!..

Ayný dili konuþtuðumuz,
Ayný dünyada yaþadýðýmýz doðru...
Ama dersem ki þairim;
Dilim tutulur, þiir utanýr,
Þair beni terk eder!..

Coþkudan, sevdadan,
Hüzünden nasiplenmediyse þiir;
Ýlmek ilmek örülmediyse yürekte umut,
Seller-sular gibi akmadýysa dizeler
Ve onlarca basýlýp, satýlmadýysa kitaplar,
Nasýl derim ki þairim;
Kalemsiz de,
Kaðýtsýz da üþürüm ben!...

Duyguyu aramam, farklýyým;
Elimde sözlük,
Ve kýrýk-dökük birkaç kelime;
Yazarým alt alta,
Olursam anlaþýlmaz, ustayým derim.
Önemli mi þiirin rengi, sesi, sedasý?
Dizilsin de kelimeler...

Gösteriþsiz olsa da kýyafeti,
Çýkarýrým yola,
Dolaþýr kapý kapý,
El açar, yorum bekler þiirim:
“Tebrikler, eline saðlýk, yüreðine bereket...”
Yazdýrýr kendine birkaç söz
Ve adý olur “ þiir”!..
Bir de yanýna eklenirse “popüler”
Þiirin hasýdýr demek!

Oh be!.. Ne kolaymýþ,
Ne de güzelmiþ þair olmak, þiir yazmak!
Ben de olayým bir þair!

Oturayým daðýn yamacýna;
Alayým elime beyaz bir kaðýt,
Bir de ince uçlu kalem;
Dökeyim aklýmdakileri sayfaya,
Rüzgarla yolunu bulursa kelimeler
Ve þaþýrmadan yerine oturursa duygular,
Ne ala!
Ben de olurum bir þair!
Hiçbir þey olmamaktansa!..

Ama þair deðilim,
Þairlerden özür dilerim...

14 Nisan 2011/ANKARA
Rukiye ÇELÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: