Yolculuk var birazdan, bir durulmaz menzile. Hancý yazdan, ayazdan, bekler durur sýr ile. Dipsiz uçurumlardan, çatlamýþ vadilerden, Nehirler gibi akar, susuz kalmýþ kafile. Gerçekten daha gerçek hayalden bir denizde, Bir batar ve bir çýkar varmak için sahile. Anne, baba, eþ ile çoluk çocuk beraber, Ýnsanlar düþer yola hep kabile kabile. Arkada çýðlýk kopar, ateþten, gölgelerden, Karanlýklar tutuþsa aldýran yok nafile.
. . .
"Ne mal var ne de mevki bu seferin ucunda, Hancý, bütün iþ O’nda, âlemler avucunda.
Her yolcunun bileti tâ ezelden kesilmiþ, Bilenler bilmese de yolu eskiden bilmiþ.
Çok önceden yazýlmýþ besbelli bir yazý bu, "Âh" ile paramparça bilmem kaç yýllýk tabu.
Allah güzel olur da istemez mi güzeli? Kader denen çýkmazda insanoðlu bir deli.
Kader, küllün çapýnda bir tercihtir, velhasýl Ve cüz!... Kim ne isterse dilemekten bir fasýl…"
. . .
Eyvah diyenler akýn akýn koþturmadalar, Yeter bunca zamandýr çekilen onca çile. Bir uðultu kervanda hep kulaktan kulaða, Geçmiþten geleceðe bir nûr ki dilden dile; Dolaþýyor sessizce yeri, göðü, dört yaný, Rüzgar hiç uðramazmýþ, sönmek bilmez kandile. Yolcular, þu yolcular bir sonsuzun yolcusu, Menzil, durulmaz menzil, yalnýzca bir vesile. Bu yola düþenlerden yolda kalan olmadý, Hancý’dan al haberi, haberci pâk silsile...
Ankara, Nisan 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
sır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.