Gölgesiyle yaþayan, yapayalnýz bir adam
Bir münzevî gibidir, dört duvar arasýnda
Bu dünya ve insanlar, ona vermedi ârâm
Harâbe bir þehir var, vücudun verâsýnda
Bu harâbe þehirde, ne yýldýz var ne mehtâb
Yakamozlar da bilmez, masmavi denizleri
Küsüp gitmiþ gurûba, dostum dediði âftâb
Çoktan gelmiþ bu þehre, hayatýnýn güzleri
Ne çiçek açar ne de, ot biter bu þehirde
Bulduðu bir hakikat, kuruttu her yeþili
Gece yýkanýr rûhu, gözyaþýndan nehirde
Hep konuþur bu adam, içinden deli deli
Dolaþýrken rûhunun, loþ koridorlarýnda
Gerçek zâtý görünce, çevirdi kafasýný
Aklý yandý sessizce, düþünce korlarýnda
Haram etmiþ kendine, nefsinin sefasýný
Deprem gibi sancý var, alnýnýn ortasýnda
Beyninde de mýh gibi, çivilenmiþ fikirler
Gece, hayâlen yatar, teneþir tahtasýnda
Ve yastýðýna sýzar, gözlerden nefsî kirler
Soner Çaðatay 22:08 / 09 Nisan 2011 / Wuppertal
Kelimeler:
Aftab: güneþ
Aram: rahatlýk, huzur
Vera: arka, gerý