woolf’un suları

oynaþan kuþlar býraktým þehla göðüslerine
bir ceylan koyup yüreðine
vedalaþtým günýþýðýyla
yola çýkýyorum
yaðmur bulutlarýný yükleyip yine gözlerime





sensiz her günbatýmý
yalnýzlýðýmýn küllerini savurur
kuzguni simsiyah nehre
nehir götürür iki kuðu taþýyan ak topuklarýna



sevmiþtim seni-þu ilkbahar ýlýmýnda-
tahmin edemeyeceðin kadar
ama
ihanet bir ak baba gibi deþer beynimi
yalan çukurlarýnda
þaraba bulanýr dudaklarým



acýya karþý nasýl da umarsýz yaþam


önce
saçlarýnda
sonra
parmaklarýnda gördüm ben ihaneti
sadakatsizlik vurgunu yedim




intiharlar fýsýldar aðzýma
kör uçurumlar demlenir ruhumda
‘’uðultulu tepeler’’
woolf’un sularýný kucaklar kollarým




ah þimdi þehla göðüslerine
nefesimi gömmek varken...
sensiz yaþamak mý
güldürme beni


kapkaranlýk sularda yüzüm








gönül gençyýlmaz


Sosyal Medyada Paylaşın: