KIYIDAKİ ADAM

Ölmek gibi geliyordu her þey
Ve yaþamak gibi sýradanlaþýyordu zaman.
Adýnýn anlamý geceye çýkarýyordu
Bütün maktül ruhlu katilleri...
Tarih bir ihaneti sýrtlýyordu
-Aþký katma hesaba-
Deðer vergisi düþük ki
Sýrtýnda muammalý bir sýrtlan telaþý.

Küçüktüm,
Ama büyük acýlarým vardý
Her ilkyazda,yaza yalýnayak girerken bile
Terbiyesi zor sözler verirdim
Tutamayacaðýmý bile bile
Sesimin en titrek yalanýna.
Umduðum sandýðým,en doðru yalanmýþ
Ýçine düþtüðüm üç perdelik yalanmýþ
Ki kuralý vardýr biliyorsun:
Olay,zaman;YALAN...

Çocuktum,
-yalansýz henüz-
Hayallerimin ulaþamadýðý kadar yüksek
Topraða akraba evliliði ile baðlanmýþ
Gövdesi ihanet uðramýþ
Dallarý inatla bahara açýlan
Bir salkým söðüt,çocukluðuma yoldaþ!
Ki hala sarkar dallarý
Mahallenin küçük kýzlarýnýn saçlarý üzerine...

Köylü umutlarla yýkardým her sabah yüzümü
Ve her efkar ikindisi,türkülere mülteci
’’ Ben bir garip doðuluyum,
Acýlarýn oðluyum
Beni hor görme arkadaþ,
Ben de Allah’ýn kuluyum’’
Neden,çok sonra farkettim mesela
Doðulu olmanýn en büyük suç olduðunu
Ve hoþ görülmenin,horgörüsünü...

Anladým...

Ýnsan dediðin,
Bir lam,biraz da elif
Ziyade olsun,üstü kalsýn.

Doðuluyduk,kaderimiz güneþe baðlýydý
Doðmaktan gelirdi kökü
Ve hiç mastar kullanmazdýk
Kemiksiz dilimizde...

Yuvarlak bir delik içene
Misket sokma uðraþý içinde olan
Eli,yüzü,gözü çamurlu
Üstü baþý bayramdan kalma
Aðýzda beylik küfürler savuran çocuklardýk...
Hep bir deliðe sokma uðraþýdýr
Ki hiç kazanamadým ben
Hep cepten yeme,
Bilyesi daðýlmýþ anýlar...

Büyüdüm,
çok canýmý yaktýlar
Caný beþ lira etmeyen c(k)ansýzlar
Zulüm deðildi bu;tamamý ihanet
Çok sigara dumaný yuttum
Sýrf içmedim diye,arkadaþ sandýðýmdan
Pasif kaldým yeri geldi dost kazýðýndan
Güldüler ahmakça saflýðýma
Bilmediler,unutmadým hiçbir ihaneti
Dilimin altýnda sakladým oysa,en bilindik kehaneti...

Dost dediðime bakma
Zor obulunur saðlam olaný
Unutmak istersen ilacýdýr
Akla misafir kýl aslolaný
Unutulur mu hiç....
Gece gündüz elde sapan,
-Ulan olum mahallede ne kedi kaldý ne de kuþ!
Zevk için deðildi elbet
Kini kendineydi,zira içine akardý çoðu zaman,
Öfke nehirleri...

Engin’di adý.
Boylu poslu deðildi hani
Adamdý ama.
Dost dedin mi iki nokta sýrt sýrta koymaya
Lüzüm gerektirmezdi o.
Engin’di adý
Boylu poslu deðildi hani...

Ýyisi mi bahara býrakmak sancýyan yaralarýmýzý
Bilirim,telafisi zor bulutlar ýslatýyor yalanlarýmýzý,
Ve biz,
Hayatý kaþýkladýðýmýz her an,
iþte,o an;
Ölmek gibi geliyordu her þey
Ve yaþamak gibi sýradan!

Çocukluðum...

Mavi önlüklü,terli telaþým,
Saçýmýn her kývrýmýnda
O mavi demirli yatýlý okul kederi..
Ýyisi mi bahara býrakmak;
bu efkar,kitaplara sýðmaz...

Sosyal Medyada Paylaşın: