HAYME ANA VE OĞLU ERTUĞRUL GAZİYE ÖĞÜDÜ

HAYME ANA VE OÐLU ERTUÐRUL GAZÝ’YE ÖÐÜDÜ

Hayme Ana, bir baþka adý ile Devlet Ana: Osmanlý beyliðinin, ( Devletinin ) kurucusu olan ve kendi adý ile anýlan devletin bânisi Osman Bey’in, ( Gâzinin ) ninesidir.
Kütahya’nýn Domaniç ilçesinin Çarþamba Köyü’nde bulunan türbesi Sultan II. Abdülhamid han tarafýndan ihya edilmiþtir.
Çok çileler çekerek Domaniç’in Yaylak, Söðüt’ün de kýþlak olarak verilmesinden sonra bu topraklarda yaþamýþ ve yine bu topraklarda vefat ederek Cennete gitmiþtir, Allah rahmet eylesin.
Bu yüce hatunun oðlu Ertuðrul Gâzi’ye nasihatýný, ve bendenizin de yazdýðý bir HAYME ANA þiirimi sizlerle paylaþmak istedim.
Bu günkü mevki sahiplerinin de kulaklarýný çýnlatarak...

OÐUL : Anayurttan ayrýlalý yýllar geçti. Deli rüzgârlar önünde oradan oraya savrulduk. Beylik otaðýný kurduðumuz þu yaylalar artýk son duraðýmýz, son konaðýmýz.
Oðuz’un yurtlarýna diktiðimiz aðaçlarýn kökleri kara yerin derinliklerine, dallarý gökyüzünün yüceliklerine uzansýn. Ak-boz atlara binip yaðý üstüne yel gibi vardýkta Kadir Tanrý gözü pek yiðitlerimizi korusun.
Göðsü kaba yerli kara daðlar gibi duran erlerimiz ile kýr çiçekleri gibi saf ve temiz, ak yüzlü, ala gözlü kýzlarýmýz Kutlu Kayý Boyumuza gürbüz evlatlar versinler.
Altýn baþla otaðlarýmýz Çarþamba Yaylasýný bürüsün. Kayý’nýn ve diðer bütün boylarýn oðullarýný Ertuðrul’umla bir tutarým. Onlarýn hepsini soyumuz için Hakk’ýn kutsal birer emaneti bilirim.

OÐUL: Boyundan, soyundan olsun olmasýn insanlara âdil davran. Adaletten ayrýlma ki, insanlarýn birlik ve dirlik kazansýn. Yurdunda, obanda herkes gezsin. ULULUK ÝSTEYEN TÖREDEN AYRILMASIN. Bu dünya bir oturma yeri deðildir.
Yapacaðýn iyi ve doðru iþlerde insanlarýn hizmetinde bulunursan güzel övünçler senin olur. Yüreðinden inancý, aðzýndan duayý, davranýþýndan erdemi hiç eksik etme. Bir de: Sabýrlý ol oðul, ekþi koruk sabýrla tatlý üzüm olur.

OÐUL : Beðlik DERMEKLE, AÐALIK VERMEKLE olur. Sofraný ve keseni yoksullara açýk tut.

Nasihat burada bitiyor. Þiiri okuyalým mý ?...




H A Y M E A N A

“Anadolu’m, Türkiye’m “ diyenlerin anasý,
Hayme Ana, Domaniç, nasýl da yakýþmýþlar.
Domaniç ki, yörede, olur yaylanýn hasý,
Yazýn nasýl serinse, çok sert oluyor kýþlar.

Yalnýzca dört yüz çadýr, Ertuðrul Bey baþýnda,
Anasý Hayme Ana, çadýrý burda kurdu.
Çadýrda yetmiþ milyon, tam altý yüz yaþýnda,
Teslim etti gururla, Zübeyde’ye bu yurdu.

Asya’nýn bozkýrýndan, yemyeþil Çarþamba’ya,
Bir ocak yaktý ana, ocak hâlâ yanýyor.
Güneþ tam arkasýnda, bakarak gelmiþ aya,
Vefalýdýr bu millet, Fatiha’yla anýyor.

Çadýra: “ Yurt “ diyoruz, yurdu diþi kuþ yapar,
Söküp de çadýrlarý, kýþýn Söðüt’ü tuttu,
O ananýn evlâdý nasýl ters yola sapar,
Torun Osman Gâzi’yi kollarýnda uyuttu.

Hayme Ana’m, bu devlet, “ Muâsýr Devlet “ oldu,
Cennette sefâný sür, merak etme bizleri.
Bu yurt Ertuðrul’larla, ve Osman’larla doldu,
Domaniç’ten, Söðüt’ten, tâkip eder gözleri.

Ak boz atlar üstünde, yaðýz delikanlýlar,
Emre âmâde bekler, emanetin bu yurdu.
Diktiðin o fidanlar, altý asýr canlýlar,
Oðlun Beylik kurmuþtu, torunun Devlet kurdu.

Vasiyetin gereði, baþýmýz dik, alýn ak,
Devletlerin içinde gör, haysiyyetimiz var.
Dünya bâki kaldýkça inmeyecek bu bayrak,
Bir baþka torun kurdu, Cumhuriyetimiz var.

Ýsa Kahraman



Sosyal Medyada Paylaşın: