Az önce düþtü yere kadýn, Ölmüþtü; Bir kuþ kondu saçlarýna, Kanatlarýndaki yagmurun suyunu Çýrpýnarak serpti yüzüne, Kadýnýn gözleri kapalý.
Bir güvercin geldi,kondu yüreðine; Kalp masajý yaparcasýna çýrpýndý, Yetmedi hýzla attý kendini üzerine, Kalbi atmýyordu kadýnýn.
Tüm tutsaklarda koþtu yanýna Kýrarak ayaklarýndaki zinciri. Onlarla beraber analarda geldi, Bir matem havasý belirdi orada, Ama kadýn halen cansýz yatýyor.
Tüm kentin kuþlarý toplandý baþýna, Kiminin aðzýnda karanfil,kiminde papatya Bedeni bir çiçek bahçesine dönüþtü, Yinede oynamadý sýska parmaklarý.
Sonra hep bir aðýzdan ötmeye baþladý kuþlar, Aðýr aðýr geldi silahlarýyla askerler, Yavaþ yavaþ doðrularak Kadýn kalktý ayaða, Aldý yerdeki kýzýl karanfili,
Uzattý namlusuna doðru ASKERÝN...
DEVRÝM DOKDERE
Devrim Dokdere
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.