Zaman,hýrçýn bir nehir gibi akýp geçerken Kovalarken yýllar ardý ardýna birbirini Geçince aynanýn karþýsýna Bakýyorsun ki gerçekler apaçýk ortada. Saçlarýn aðarmýþ,omuzlarýn çökmüþ Solmuþ yüzünde derin çizgiler oluþmuþ Hani diyorsun,þimdi nerede? Ne kalmýþ o günlerden geriye? Sonra,dönüp de þöyle bir çaresizlik içinde bakýyorsun maziye O benim dediðin yýllarýn Çoktan geçip de gitmiþ olduðunu görüyorsun. Keþke diyorsun,ah keþke... Lâkin,artýk hiçbir þey para etmiyor Acýlarýn bir törpü gibi Ömrünü tezden bitiriyor. Her güzel þeyin bir sonu olduðunu Bilemiyor ki insan yaþamadan. O yýllar süren koþuþturmaca Hayâller,beslenen umutlar,deli dolu yaþam... Ýþte hepsi burada son buluyor. Acý ama Gerçeðin karþýsýnda Ýnsan ne kadar çaresiz kaldýðýný,bir kez daha anlýyor
09.12.2002 Erman Ulusoy Kýrklareli Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.