Taþ kesilen yüreðin merhamet bilmesede Düþtüðüm bu hallere gülmek zorundamýydýn. Ben uðruna aðlayýp, göz yaþlarý dökerken Sen ismimi aklýndan, silmek zorundamýydýn...
Dudaklarým aþýndý yar ismini anarken Çöller bile kýskandý, ben sevdanla yanarken. Yüreðimin yarasý zaten her an kanarken Birde hasret okuyla delmek zorundamýydýn...
Bu gönlüm ki; her sabah, bir sene yaþlanýyor Ne piþmanlýk duyuyor, ne bir gün uslanýyor. Gözyaþýmla yastýklar, sýrsýklam ýslanýyor Her gece düþlerime gelmek zorundamýydýn...
Kulhilmi/yim önüme, ördün kalýn bir duvar Anlamadým yüreðin neden hep beni kovar. Madem büyük aþklara, beslediðin bir kin var Bendeki bu sevdayý, bilmek zorundamýydýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kulhilmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.