Kanuni üstat Göksel Baktagir’e 1 Âh þiir ve mūsikî ruhumun iki dili Kalbim bana diyor ki yeter iki sevgili 2 Bir tufan saðnak saðnak Bir feyz ki ýrmak ýrmak Kan kýrmýzý bir þafak
Yükseklerden dökülen belki de bir þelâle Sanki semavi bir ses Say ki semavi bir sel Diriltici bir nefes Göðe çaðýran bir el
Bir yýldýrým düþtü öyle yandý dondu bir lâle Bu çiy danesi, jale, þebnem döndü bu hâle
Bu sesler nerden gelir tâ derinden derinden Yerin derinliðinden, göðün maviliðinden
Hayýr hayýr kalbimin kalbimin tâ içinden
Orda ne vadiler var, ne yarlar, uçurumlar! Yaz bahar kýþ sombahar dört mevsim birden yaþar. Bir anda çiçeklenir, bir gülüþle an olur, Bir soðuk bakýþ bile koparýr fýrtýnalar
Ne zamandýr hazanda bir tel koptu içimde Ýnanmazsan gir de gör, ne þekilde- biçimde?
Yūnusça söyleyim dostlar anlarlar “Yar yüreðim yar gör ki neler var”
Gör ki neler var her yer târumâr Baktagir halim gör iþim âh u zâr Bu iþte bir sýr var Göksel bir karar
Bâlâdan bu belâ bülbülüm çile! Âþýk olmak neymiþ o gonca güle!
Sosyal Medyada Paylaşın:
erdogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.