Ağlamamayı Öğrettiler

Ýç kasabamýn derinliklerindeki oymalý
Yalnýzlýklarýmý
Baþkaldýran tutkularýmý
Ve
Sevgiye aç duygularýmý
Bastýrýlmýþ mutluluklarýmý
Þiir yüzüne çýkarýyorum

Gün yüzüne…

Bir kere çýkarmak
Hep çýkarabiliyor olmanýn güvencesidir

Hayatýn yeþil masasýna bir zar gibi düþtüm
Hayat benimle bahiste
Yenmek, yenilmek ve ortada kalmak da varmýþ


Zarýn üstü zarýn altýnda olmaktan iyidir
Üste bakýnca
“insaný karýnca gibi görenlerden deðilim elbet…”
Tepede duran gözlerim boþ dönmekte
Ýç zelzelelimin sesini duymuþ gibi ürkekçe bakar

Umursadým, önemsedim tüm oyunlarýmý
Ama karþýmda öyleleri hiç çýkmadý
Babamdan gelen “hep sabýrlý ol” zincirin
Bir halkasýydým
Baþkalarý sýr/atlarýný beceriyle saklýyorlardý benden

Ýyilik yapmanýn karþýlýðý cennetle müjdeleyen
Derviþler ha bire heybelerini týka basa dolduruyorlardý
Ben hep aldanmýþ bir çocuk oluyordum!
Tüm kabulleniþim gerçek yenilgilerim oldu


Kazý devam ediyor…
Yüreðimdeki yeryüzünde.


Efkârlandýkça iç bahçelerimi içkilerle
Suladým, yandýkça daha çok…
Ve suni bulutlar oluþtururdum dumanlarla
Hayata borcumu yoksul yaþayarak ödedim
Kimileri ise þansýn verdiði
Rüþvetle hayatýný idame ediyorlardý

Babama hep þunu sorardým:
“Kendin gibi bir baba olmamý neden istedin?
O cömert iyimserdi:
“Benim yapamadýðýmý, senin yapman için doðdun!” derdi
Yaþamadýðýný yaþamam için mi tüm bunlar…
Hayata yoksul yaþamakla bedelimi zaten vermiþtim


“Sabreden derviþ muradýna ermiþ!”

Piþmanlýk duyulabilecek bir þeyi yapmýþ olmanýz piþmanlýðý duymanýzý deðersiz kýlacaktýr.

Günahýmla ölen yok,
Benim için kendini ateþe de atan olmaz

...
Bana hayat dar gelince aðlamamayý öðrettiler…




2011@.H.R
Sosyal Medyada Paylaşın: