ONUNCU KÖY

Dokuzuncu deðil onuncu köydeyim!
Ýnsanlarýn kaybolduðu þehirde,
Koca yürekleri olan
Dost selindeyim!

Akreple yelkovan koþuyor ardýmdan! Ben yel deðirmelerini döven küçük bir devim!
Sesim ses olur, Haykýrýþlarýmý sadece ben duyarým!
Sesim bir dem çaðlayan olur, Sadece gönül gözü olan okur!
Yüreðim taþar, sözüm yaðmur olur! Ýnsanlarýn gözlerine düþerim!

Yüreðim yanar dolu olur, insalarýn üstüne düþerim!
Herkesi bir telaþ alýr, Korkularýdýr onlarý kovalayan!
Koþarlar, onlar koþarlar, Yüzleþmekten, içlerine bakmaktan kaçarlar!
Ayna olurum bazen, Kendilerini görmekten kaçarlar!

Ayna olmuþum zaten!
Benden olaný bulurum bazen!
Ben bunu kar bilirim..
Hayat kýsa deðil mi zaten!

Ben ozanlarý dinlerim..
Çizenleri gözler, þairleri iþlerim!..
Gece rüyada, gündüz nebi deryada.
Hem gezer hem yazarým, hem çizer hem söylerim!

Yaþ onüç YUNUS EMRE’yi tanýdým.
Dedim kendime: Bir gün büyürsem, gam keder bürürsem,
Tasa etme boþ! Direksiz dünyayý, güzel yapan, bir saðlýk birde dost!

(YUNUS EMRE) der ki:
’’ Dünyayý dolaþtým giymedim baþýma taç
Ne zengini tok gördüm ne fakiri aç!
Ya Rabbim!
Öyle bir fevzi kanaat ver ki!
Namert’e deðil Mert’e eðleme muhtaç!
Þu çeþmenin haline bak, su içecek tasý yok!
kýrma kimsenin kalbini yapacak ustasý yok!’’

FÝLÝZ KOCABIYIK 16/06/2006
Sosyal Medyada Paylaşın: