Kurtulmuþ bir keklik kafesinden,
kafeste kalan dünyadan umudu yok!..
Azmýþ bir bey, daðýtýyor ceylaný,
insanlýðýndan, yokluktan, günaha suali yok!..
Bir yaprak kopmuþ dalýndan ‘özgürüm’ diye,
evsiz, yurtsuz, yuvasýz ve cansýz kaldýðýndan haberi yok…
Dönmüþ bir oðlana kýr saçlý gelin;
maziden, nefesten, acýdan, geçmiþten eseri yok!..
Ana karnýnda sancýlar yaratan bir bebe;
zalimden, hainden, zamandan bilgisi yok!..
Daðlar gürlemiþ, çaðlayanlar azmýþ,
denize yakýn bir kulübeye ay karanlýðýný basmýþ,
nasýrlý ayaklarla bir kör ayaklanmýþ,
sýzýya, gölgeye, karanlýða vakti yok!..
Sýcaklýðý sönmüþ bir yiðit;
kýrýþmýþ elleri,
hayalleri solmuþ, boðulurcasýna öksürmekte,
ezip geçiyor caný, yâri, aþký,
mezardan, yok oluþtan ve ölümden haberi yok!..
Tükenmiþ bir kalem;
ýslak bir dilin sürtünmesinde, kesik kesik yazmakta,
daðýlmakta, aklýndan ‘tükenmek’ geçmekte,
yüzyýllýk bir geçmiþe dalmakta, solmakta,
kaðýda ýzdýrap çekmekte,
çizgilerden, canlýlýktan eser yok!..
Kalemden kâðýda mektup var;
Yýkýlmýþ hayatlar, tükenmiþ sevgiler,
Her köþede cinayetler, kanatsýz çocuklar!.
‘Sana mektubum var’
Senin beden,
dökülmüþ kelimelerime kinin çok!..
Turan Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.