Ne zaman iðde aðaçlarýný görsem; Gözlerimin önünde çocukluðum. Ne zaman iðde çiçeklerini görsem; Aç günlerim gelir aklýma. Doyasýya ekmek bulamadýðým, Akasya çiçeklerini yerken; Çizilen,kanayan ellerim, Ayaklarým. Bir avuç kýrýk leblebiye, aþerdiðim; Çikolatadan habersiz, Günlerim…. Arkadaþlarým Adnan,Raþit,Ziya Onlar da benden farksýz, Yaþýyorlar; Güya! Yeni çiçek açmýþ iðde aðacýnýn, Baygýn kokusu altýnda; Hepimizin garip bir dünyasý. Yaþlarýmýz sekiz,on yaþ, Arasý. Neden yapýldýðýný bilmezdik; Merak ta etmezdik, Giysilerimizin,aktan,gökten. Ben hep düþlerdim, Ekmeði bol bir köylünün yanýna Karýn tokluðuna; Yanaþma olmak isterdim. Öküzlerin koca boynuzlarýndan, Korkmasam, Karýnlarý þiþinceye kadar otlatsam. Býyýðým bile terlememiþti; Ya..! Dünyamý deðiþirdim , Bir çift, Bazlamaya.
Süleyman ÜSTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
ümit ışığı 2010 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.