Mübeccel
Sanýrým ben de genç olmuþtum
O kadar uzakta ki kýyýlar
Sisler yoðun, mesafe uzak
Ne bir kayýk var dönüþ için
Ne de haykýrýþlarýmý kimse duyar
Hayal meyal hatýrlýyorum
Taþ duvarlý evlerin sýralandýðý karlý sokaklar
En dik duruþlarla beklenilen direk altý
Gecenin gündüzün farksýz olduðu yýllar
Ve sen Mübeccel
Nereden bulmuþtu annen baban bu ismi
Anlamýný bilmezdim
Hâlâ da bilmiyorum inanmazsýn
Yýllar, bazý þeyleri olduðu gibi býrak diyor
Her gün uzaklaþýyorum meraktan
Varsýn öyle kalsýn diye haykýran gaipteki ses
Gözleri gibi karanlýklara saklansýn dünler
Zaten faydasý da yok dünü bu güne taþýmanýn
Ne sesim duyulur, ne sesin
Mesafe meçhûl
Bilinmezlik ölçülmüyor Mübeccel
Hani yolum düþse de o sokaða gitsem tekrar
Duruyorsa eðer pencerenin sarýmtýrak tahtalarýna takýlýrým yine
Köþe baþýnda bekleyen hayalime kavuþup
Bir kez gülümsemeni beklerim
Kapkara kirpiklerini yakalarým yine
Sýrf gözlerine benziyor diye
Gece karasýný saklardý yüreðim hatýrlar mýsýn
Bazen kaçardý bakýþlarýn bakýþlarýmdan
Bazen inadýna dikerdin en güzel ýþýklarýný gözlerime
Ýki kýlýçtý çarpýþan sanki
Ýsteðin ve nazýn savaþýydý bu
Bir bahane bulur dönerdin sonunda
Her defasýnda ben galip gelirdim
Annen güzel deðildi sen gibi
Ablanýn burnu havadaydý zaten yere inmeyen
Çirkindi
Oysa sen, düþünüyorum da
Belki de sevdim diye güzeldin be Mübeccel
Sevdim diye güzeldin
Sesin gibi ahenk vardý adýmlarýnda
Kalçalarýn ne de güzel oynardý yürürken
Ah! Mübeccel Ah!
Bilmezsin, bilemezsin
Nasýl gelmek istedim her þeyi býrakýp ardýndan
Kim icat etmiþti taþýnmayý baþka þehirlere
Nasýl aðlamak istedim, nasýl
Erkekler aðlamaz demiþlerdi ya
Utandým kendimden, aðlamadým
Hiç aðlamadým
Benden bir þeyler takýlmýþtý yüklenip giden eþyalarýnýzýn ardýna
Hiç dönüp baktýn mý, gördün mü bilmem
Tekerleri patlasýn kamyonun diye düþünmüþtüm gözlerimde hüzün
Söylemedim sana, söyleyemedim
Evin önünde patlamalýydý, biraz daha kalmalýydýn
Yine inadýna bakmalýydýn
Sonradan patlamýþ duydum ama neye yarar seni götürdükten sonra
Son bir defa gözlerine sarýlamadýktan sonra
Gittikçe azalan yokluðunu gördüm her defasýnda
Beklentilerime sarýlmýþ keþkelerle doluydu artýk sokak
Her geçiþimde alýþkanlýðým seni arýyordu
Bakýþlarýný arýyordu
Beni arýyordu sensiz sokaklarda kaybettiðim
Geceyi gündüzü tanýmazdý ayaklarým
Hep genç, hep dinç
Senden sonra mý
Omuzlarýmý göremedin Mübeccel
Bükük ve çaresiz boynumu nasýl zorla taþýyordu
Dünyamý durgunluk kaplamýþtý sensizliðin üstüne
Güneþ doðmuyor ya da batmýyordu artýk
Dereler akmýyor
Kuþlar ötmüyordu
Umurumda deðildi yaz, kýþ, bahar
Sensiz çok sevdiðim çay bile tatsýzdý
Umuduma benziyordu senden sonra umutsuz yürüyüþüm
Yorgun
Daha çok geçmeye baþlamýþtým evin önünden
Senden bir kýrýntý var mý diye kaç yýl bakmýþtým pencerene
Esintin bile yoktu belki dediðim perdelerde
Birileri taþýnmýþ
Onlara kýzgýnlýðým hala geçmedi Mübeccel
Nerede sararmýþ tahtalý pencere görsem
Mübeccel bakar mý diye bakýyorum þimdi
Delikanlý deðilim artýk
Çok acý çekti, çok ayrýlýk gördü, çok ihanet yaþadý yüreðim
Gözyaþlarýmla tanýþalý çok oldu inan
Erkekler aðlamaz sözünü unuttum
Erkeðim amma
Aðlamýyorum dersem yalan þimdi
Acaba diyorum mutlu musun
Ben mutlu muyum
Biz olsaydýk mutlu olur muyduk
Sonra kovuyorum elimin tersiyle sorularý
Ýnsaný bunalýmýna götüren cevaplayamadýklarýdýr bilirim
Sýrf bu yüzden sevemedim
En güzel yemler takýlý olta gibiler
Hep benim peþimdeler
Sen de düþünme Mübeccel
Ýnsan açmýþ bir goncadýr derim hep
Tekrar gül olma þansý yok
Ýlk þafaðý gördüðünde solma vakti baþlar
Ömür dersen bir yýldýr, sanma onlarca
Bir defa yaþanan dört mevsimden ötesi yok Mübeccel
Ötesi yok
Hissetmediðini söyleme
Hissettiðini de esirgeme
Hep dolu tarafýný görmek gerek hayatýn
Yapabilirsen yap en azýndan dene
Her gün bir kere
Ayak sesi duyarsan þayet bil ki benim deðil
Bekleyen varsa sokaðýn tam köþe baþýnda
Biliyorum ben deðilim
Bakýþlarýndaki yýldýzlarý sayan varsa her gece
Saysýn býrak, hep yýldýz ek gözlerine
Hatýrlama sakýn beni
Ne bakabiliyorum gece karalarýna bürünmüþ gözlerine
Ne de pencerende hayallerime yüklediðim yarýnlar
Elini tutan da ben deðilim, deðilim
Sevdin mi beni içten içe
Umursamadýn mý hiç
Beni bekleyen bir gölge vardý buz tutmuþ camlarýn arkasýnda
O sen miydin
Bilmiyorum
Bildiðim bir þey var ihanet etmedin
Söylemedin ki edesin
Sevdiðini söyleyip de gitseydin
Ya da baþka bir yüreði sevseydin, görseydim, duysaydým
Kahrolurdum, mahvolurdum
Beynimde olmazdýn
Satýrlarýmda dolaþmazdýn þu an
Oysa bak buradasýn
Nasýl da volta atýyorsun mýsralarýmda
Her nerede yaþýyorsan
Nasýl yaþýyorsan hayatý yaþa Mübeccel
Kederi görmezlikten gel
Unuttum say dertlerini
Varsýn sahte olsun gülümsemelerin
Yapýþtýr güzel dudaklarýna ne kaybedersin
Heyecanlanacaðým de, heyecanlan
Ne olur sanki gülümseyerek yaþlansan
Kapýmda beklediði gibi
Senin kapýnda da duruyor inan
Fýrsat kollayan bir ecel
Bana ihanet edenlere bile dilediðimi sana da diliyorum
Nefes aldýðýn sürece mutlu ol
Ve hep mutlu olduðun yerde kal Mübeccel…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgut GÜLER UZDU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.