Yâdýyla unuttu, kendi adýný
Yâre fedâ etti, bin muradýný
Onun için yýktý, her âbâdýný
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri
Gözleri cemâle, âyîne oldu
Her bakýþý ona, karîne oldu
O kalbi aþkýna, rehîne oldu
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri
Dalýnda sarardý, yapraklar gibi
Semâya yalvardý, çoraklar gibi
Aðladý peþinden, çocuklar gibi
Yine de sevmedi, Leylâ Soner’i
Kara günlerinde, þöleni oldu
Aþkýnýn azabýyla, öleni oldu
Uykusunu gece, böleni oldu
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri
Katlandý sabýrla, gülün hârýna
Karlarý yaðdýrdý, her bahârýna
Bulutlar yas tuttu, âh u zârýna
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri
Niçin hiç sevmedin, zâlimin kýzý?
Aðlayan gözleri, her gün kýrmýzý
Öldürdü Mecnûn’u, bu derin sýzý
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri
Dil, beddua etti, kalp amin dedi
Bir daha aþkamý! bin yemin dedi
Sonunda o kalbin, yâr kimin dedi?
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri
Soner Çaðatay Mart 2011 / Wuppertal / Almanya
Not: Klavye Almanca olduðu için kesme iþaretini kullanamadým.
Kelimeler:
Karîne: belirti, ip ucu, alamet
yâd: hatýrlama, anma