Olmadý be Soner, beceremedin
Bir defa gülmeyi, cihâna inat
Ýrem baðlarýnda, hiç deremedin
Bir çiçek demeti, hazâna inat
Her þeyin yarýmdýr; düþlerin dahi
Yarým kalpli adam, niye böylesin?
Sen hiç mi gülmedin, içinden sahi?
Cevabý bahtýma, sor da söylesin!
Kýrýk hayâllerle, yaþadýn çocuuk!
Yanlýzlýkla doðdun ve öleceksin
Diðer bir adýnsa, varlýkta yokluk
Birgün bu yokluða, gömüleceksin
Dünya sevemedi, sarý çocuðu
Defalarca düþtü, burnu kanadý
Ne yuvasý vardý ne de kovuðu
Keder tarafýndan, konuldu adý
Yalnýzlýk kemirdi, fareler gibi
Rûhunda izleri, var diþlerinin
Hüzünler akardý, dereler gibi
Altýndan sessizce, gülüþlerinin
Neden kuruyor ki, tuttuðum dallar
Kokladýðým güller, her defasýnda
Meðer bir yalanmýþ, onca masallar
Hiç olamadým ben, yâr sefasýnda
Ben sevdim Leylâ’yý, baþkasý öptü
Bülbül bendim, karga, kondu güle
Yaptýðým her yuva, altýndan çöptü
Bir sözüyle yakýp, çevirdim küle
Meðer böyle imiþ, dünya düzeni
Bülbül sever içten; gülü el kapar
,,Âh Leylâ’ diyerek, çölde gezeni
Ona kavuþamadan, bir ecel kapar