Umut yolcusu aðýr aksak gidiyor bir meçhule
Baþý önüne düþmüþ, gözleri yaþlý, kalbý kýrýk
Yýllarýný nakýþ nakýþ iþlemiþ yol taþlarýna
Kilometre taþlarý yorgun amma çok üzgün
Yollardaki tozlar doluþmuþ kaþlarýnýn arasýna
Ayaklar bir ileri, iki geri basmakta umutsuz
Nedendir bilinmez bu tedirginlik fakat gerçek
Göðüs kafesinden yükselen kalp atýþlarý korkak
Ha durdu, ha duracak, belki de ansýzýn
Üç otuzuna yaklaþmýþ sanki öne eðilen omuzlarý
Yorgun mu yorgun belki de çaresiz, ama maðrur
Sevginin yarým asýrlýk þavký parlýyor gözlerinde
Ne ardýndan gelen var, ne de seslenen...
Pek umurunda da deðil zaten arkada kalanlar
O yalnýzca sevdasýnýn gölgesinde, aþkýnýn izinde
Garip bir yolcu olmuþ bu sona yaklaþan yolculukta
Ne güzel bir sevdam vardý ömrümce diye geçiyor aklýndan
Gözleri yaþarýyor, kalbi canlanýyor, bir baþka vuruyor göðsüne
Öyle öyle diye tastikliyor aklýnda yaþattýðý sevdasý için
Ne yazýk... Ne yazýk ki ne anlayan olmuþ, ne de deðer bilen
Direniyor ayaklarý rampa yukarý çýkmam diye
Oysa sürüklercesine azimle çekiyor ayaklarýný
Seninle bir ömrü paylaþtýk diyor ayaklarýna
Þimdi sen de mi beni ortada koymayý istemektesin
Hayýr olmaz diyor, dayanacaksýn, beni taþýyacaksýn...
Biraz daha zorluyor ayaklarýný ve inleyen kalbini
Ters dönüveriyor birden ayak bilekleri, oracýða yýðýlýyor
Kalbinin fýrlayacakmýþçasýna vuran sesi azalýyor
Ve de duruyor... Kalýyor rampanýn ortasýnda
Ne geride kalan yaþantýsý
Ne de gelecek yaþantýsý vardýr onun artýk
Nokta nokta uzayan bir bitmez romandýr sanki
Evet... Nokta nokta nokta uzayan bir yaþamýn romaný...
23.03.2011
Sýat TUTAK