İblisin ipi

(Nihat Aðacýkoðlu’na...)
Cesetle aklý ayýran yolda; izlerin
Kimlerce býrakýldýðý meçhulleþir
Belkide her iz bizden, ölüm kadar uzaklaþýr…

Kaosun tam ortasýydý,
Sakindik
Sürgit uzadý; falan filan
Ölü kýzlarýn mezar taþlarý sessizdi

Uzandýk öz ellerimizle; Lakin
Ýsa’dan önce mi, sonra mý sormadýk ki
Bir kýssa gibi cehennemden
Hýzýrdý o an…
Hazýrdý…

Peþine takýldýlar, takýldýk;
Kusursuzdu galiba (Ýyi hatýrlamýyorum)
“Aldanýyorsunuz” diyecektim ki !
Ýblisin ipi koptu kuyulardan…

Gözümüz seyriyordu,
Aynýydý Âdem’in kovuluþuyla
Kýrk parça, kýrk uzun yýl gibi
Ve kalakaldý bir oðlan ortalýk yerde
Kýsa pantolonuyla..

Öfkem yaktý avuçlarýný o an, belki
Bilmem kaç kez uzandým gözlerine,
Kaç kez
Orta da tam kýrk yýl var diye..

Ve böylece zaman geçti
Eskidi gölgesi, unutmuþ görünüyordu.
Býraktý M.Ö. doðan çocuklarýný
Kuma gömmektense her gün, her gün
Bir ölü kýzýn mezar taþýna sürmeliydi baþýný

Þaha mý kalkmýþtý eþekler bilmiyorum,
Döke saça gittiler kitaplarýný…
Belki okumuþ çocuklardý, belki de
Kýsa pantolonlarýyla oyun oynuyorlardý…


Metin BEKTAÞ

Sosyal Medyada Paylaşın: