Güneyin ýlýk nefesini koklamalý kayalar.
Güneþi görmeli dibinde biten otlar.
Kim gördü o renkleri!
En azýndan doðallýðý yeter, öyle deðil mi!
Haydi, seni bekler uçurumlar!
Düþünsen de iþin içinden çýkamazsýn.
Nadire lezzetlerdir, seni kendine çekenler.
Kanatlarýn var mý bilmem,
aman dikkat et ne olur!
Eksenleri belirsiz, emelleri malum
Akbabalar dönüyor sonsuz mavilerde.
Býrak nazýný,
gel kalbimin özüne yaslan.
Kendini dinle bu çýrpýnýþtan.
Suyun öbür tarafýný da bilirim,
vazgeç þu inadýndan.
Ah iklimler ah!
Her birinde diðeri çok özlenen.
Kelama bile etkiniz tartýþýlmaz.
Neþeden mi, kederden mi o muamma!
Deryalarda dalgalarýn köpükleri gibisiniz.
Kabul etmeli ki;
ayaz ile bahar yelinin,
gönüllerde tepkileri farklýdýr.
Esen rüzgârlarda saçlarýný savuranlarýn,
derinlerinde gizleniyor duygularý
ve ben þiir okuyorum gözlerinden.
22.03.2011-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.