ARALIK 1979 - ?

vahasýz bir çölsün mü dedim ben sana ey ömrüm
þaçlarý savrulan bu baharý heyecanýma kardeþ kýlmadýn
çatýlmýþ kaþlarýn gölgesinde küçüldüm ve ürkütüldüm kimsesiz bir çocuk kadar

kara bir delikten geçerken suskunsun bak
alnýnýn sýcaklýðýnda öylesine geveze
ilahi bir sýnavdan geçen Eyyüp’sün belki
ayaðýný vurduðun yerden fýþkýran suyla gençleþeceksin

sakýn kale gibi bildiðin sabrýnýn surlarýna sýkýþma böylesine
o uçurum kenarýnda o kadar güçsüzsün ki
gözlerine yalan söyletme
kulaklarýna davet etme kalabalýklarýn kaba uðultularýný

ýlýk sularýndaki gölgene sarýlacak kadar yalnýz kalmaktan neden korkuyorsun
bu iklimin rüzgarlarýna, öðütülmüþ bir buðday tanesi kadar bile direnemiyorsun
al beni bir geceliðine omzunda uyut
derince çekeyim içime boynunun kokusunu
kes iplerimi gün aðýrýrken
seninle düþeyim adý umut olan sabahlara

meyvasýna doyamadýðým dallarýmdan al götür karayelleri
burasý araf...
gümüþ tozlarý dökülüyor alacakaranlýklarýna
tam seni sevdiðimi söyleyecektim
düþerimi týrnaklayýp gittin ey ömrüm


SARP ÖZDEMÝR



Sosyal Medyada Paylaşın: