Sanma ki;
yolunda ketum gider bu devran!
Esintiler çarpacak yüzüne,
balkon perdeleri çýrpýnacak birazdan,
sonra kara bulutlar yüklerinden kurtulacaklar.
Sen ruhuna kadar ýslanýnca bil ki;
bütün teraziler aðýr basacaklar.
Baki kalan öfkeler niçindir!
Söylenmeyince nasýl bilinir!
Akýl, sýr ermez çarklarýn dönüþüne,
meraklanýyorsan eðer boþunadýr, boþuna.
Varsýn mehtap uyusun,
varsýn yýldýzlar yorgun olsun!
Belki sabaha güneþ açar,
kalbine sevda yerleþir yeniden
ve duygular coþar en güzelinden.
Utanýrsýn karamsarlýða açtýðýn yelkenlerine,
yarýn ýsýnýnca çok gülersin,
akþamdan üþüyen düþüncelerine.
19.03.2011-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.