BERİVAN-II-

Bu coðrafya acý doðuruyor, bizlerde çocuklarýyýz.!




I

Bunalým taciri akþamlarda efkar kokardý Berivan
amansýz ayrýlýklarda gözü yollara, elleri kelepçelere rehin kalýrdý..
pusuya yatmýþ namlularýn ucunda yalnýzlýða hüküm giydi aþklarý
sefaletin büyüdüðü yaslý coðrafyalarda yosun tuttu þarkýlarý...

II

Zaman daralýyor Berivan, kimimiz kimsemiz yok!
feodal depremlerde yitirdik sevgimizi, rengimizi...
doktorlar ameliyat da içinde unuttular ömrüne saplanan býçaðý!
hepten unutulduk Berivan hepten..

/ ’Yollarý hep ayný noktada kesiþen iki tren yoluyuz seninle’..
sen benim hayatta kalma ihtimalim,
bense ’týrnaðýným senin, sen kestikçe ben uzarým...’/

Bir anlamýn yok senin, sevginin küresel bozukluðunda..
uslu durmadýn ve polisin dur ihtarýna uymadýn!
aþký zimmetine geçirmekten gözaltýna alýndýn
þimdi aðlamanýn vaktidir ’F tipi’ yalnýzlýðýna

III

Bak, aþký da pleybek yapýyorlar Berivan
ne aþk da süreklilik vardýr oysa ne de hayatta
biz yanarýz, üstümüze kilitlenen yangýnlarýn içinde
bu kentin bütün sokaklarýnda, þiirin bulvarlarýnda
çok eski bir türküsün çatlamýþ dudaklarýmda.

Ama sen, þehirlere açtýn yalnýzlýðýný, bunca sürgün yaralarda
kalleþler beni niþan almýþken, sana isabet eden kurþunlar
kaybettiðim bir þiirin kederi ve hayatýma dahil ettiðim yenilgimsin!..
yaþamýn senden sonrasý, ne çok benziyordu oysa ölüme

Haklarýn Berivan, haklarýn nerede?
haber deðeri bile taþýmadý,
ihmal edilmiþ ve sinemaya uyarlanmýþ hayatýn..

Saçlarýný artýk aç ve salýver rüzgara
ve bir sarýlýver, kimsesizleþtirilmiþ, hýrpalanmýþ, rutubetli hayallerine...

IV

Görüyor musun?..
çocuklar hep karamsar, hep acýkmýþ bakacaklar dünyaya
vahþetin, zulmün, yoksulluðun kýskacýnda..
sesimi yitirip bulamadým, sustuðun yerde
bana ait bir sesim bile yok artýk...
beni bu yollar, bu göçebe ayrýlýklar, bu þiirler mahvetti!..

Her gece saklandýðým, ölümü tahrik eden þiirlerde, eðrilip doðrulurken
ben aþkýnla tarumarým Berivan..

Sicilim bozuluyor ve saçlarýna dolanýyorum gecenin
bir türkü’ye karýþýyor yaralarým, duyuyor musun?

/’Yaktý beni köz eyledi, çok ömrümü az eyledi
doksan dokuz yaram vardý, senin sevdan yüz eyledi!..’/

Seraplarýna ancak Dicle yeter Berivan
bir kez baþladýn mý yenilmeye, kendini siper edersin,
kim olduðunu yitirdiðin yenik þehirlerde
birbirini zehirleyen trajik bakýþlý kalabalýklarda
savruk, suçlu ve onarýlmaz memleketsiz yalnýzlýðýn...


/ Þimdi sen bile, Erzurum’da bir bahar çiçeðinin sabýrlý sessizliðinde,
sadece ’kendine dökülen bir yapraksýn...’/

V

Kimsin sen Berivan?
hangi hesaplarýn para üstüsün!



Kimsin sen;
bir sokak çocuðunun alýn yazýsý mý
bir iþçinin yorgun omuzlarý mý?
bir fahiþenin eksik görülmüþ rüyasý mý yoksa?..

Þimdi kim anlar seni?
kim alýr öcünü hayattan
kim bastýrýr, ömrüne baþkaldýran isyanlarýný!..
hangi seslerde yankýlanýr,
’hangi yaþamak dindirebilir iç kanamalarýný’
hangi þiir emer aykýrýlýðýný, diyalektiðin tarihe gömülüþünde

Hangi kalabalýk dinlenir, yalnýzlýðýnýn gölgesinde?..

/ Kim bilir, þimdi sen acýyý yazgý bilip itaat etmektesin...
yüreðin upuzun yollara karýþmakta.
Ben ise kalabalýðýn kuþatmasýnda, delirmiþ bir yalnýzlýkta.../

VI

Bu kentler bizi alt etti Berivan
henüz içi boþaltýlmamýþ, ama çürümesi kaçýnýlmaz umutlarda...
sen artýk kendine ve kentine dön
yoksa kaybolursun baþkalarýnýn hayatlarýnda..

Hadi topla yalnýzlýðýný, kalk gidelim Berivan
bu karanlýkta yaþam hakkýmýz yok bizim!..



(Birdal Erdoðmuþ/2011)




Sosyal Medyada Paylaşın: