Baþlamak gibisin mürekkepli bir kalemle, beyaz bir kâðýda duygularý yazmaya… Beyaz kâðýt benim beklide ve sen mürekkepli kalemim. SEN’Ý yazýyorsun beyazýma; sevmeyi, sevilmeyi… Her þey olabilmeyi henüz bir þeyken öðretiyorsun bana… SEN varsýn her satýrýnda kaleminin ucuna sevdalý kâðýdýmýn; çünkü SEN’Ý yazýyorsun bana, geç kalmalara mahkûm hayatýma… Sen olacaksýn artýk içtiðim her damla suda; atan damarým akan kanýmda… SEN olacaksýn bana armaðan ettiðin BEN de ve ben farkýnda olmadan BANA âþýk olacam aslýnda…
NEDEN MÝ ‘SEN’ VARKEN ‘BEN’E ÂÞIK OLMAK? Çünkü BEN’im benden gitmem imkânsýzken; SEN benden gitme ihtimali yüksek olansýn!
YA DA BÝTMEK! BEN bitmeyecem kendimde var olduðum sürece ama Senin kaleminin mürekkebi ne kadar yeterli ki sevdaný yazmaya…
YA DA YÝTÝRMEK! Kalýrsýn belki bitmemek ve gitmemek üzere ama Bu sevdayý nasýl yüceltiriz zorluðu tatmayýnca?
Hem hangi kalem tükenmeden bitirebildi ki sevdasýný ya da hangi sevda tüketmeye yetecek kadar harcadý ki mürekkebini???
EN ÝYÝSÝ… Sen SEN’Ý yüreðime iþle ve GÝT BURDAN! BEN SEN’Ý saklarým bir ömüre de; ötesine de… Sosyal Medyada Paylaşın:
elassar_as Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.