Boðazýn sularýna daldý gözlerim,
Maviliðinde bir baþkalýk vardý.
O zamanlar bu güzellik yoktu diyor tarih,
Namertler yüzünden kanlara bulanmýþtý.
Bu aðaçlar kokladý mý barutlarý!
Yoksa gördüklerim torunlarý mý!
Aradan yýllar geçse de hüzün baki,
Buðusu duruyor yeþillerin içinde.
Çitlembik dalý topraða girmiþ,
Dokunsan zarar görecek þehit yorganý.
Kefensiz yatanýn huzuru kaçar diye
Tedirgin olmamak elde deðil yürürken.
Silahlarý çok olanlar hayal kurmuþ,
Metrekareye düþen mermiler þahit.
Mehmetlerin cesareti asla bitmez,
Çanakkale ruhu gönüllerden eksilemez.
Bir defa gezdim savaþ meydanýný,
Yazýlan destana sayfalar az gelir.
Duygusunu verebilmek ne mümkün!
O diyarlarý insan kendi görmeli arkadaþ.
( Bu Cennet vataný armaðan edenlerden
Yüce Allah razý olsun. Vatan sevgisi üzerine
gafletlerin her türlüsünden bizleri korusun…)
17.03.2011-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.