Dün

görüyorum ki
ikimizde anlamsýz öpüþlerle eskitmiþiz yüzümüzü...

hani yýllar önce
kocaman bir kentin
dar bir sokaða dönüþeceðini söyleselerdi inanmazdým
þimdi inanýyorum ama
hele dokunacak kadar yakýnken birde...

birde bir çocuk vardý yanýnda
yeni yeni yüremeye baþladýðý her halinden belli
ha düþtü ha düþecek...
bir çocuk, gözleri ne çokta gözlerindi

sokak alabildiðine uzuncaydý
eski ahþap evlerin bulunduðu
ve asla iki aracý taþýmazdý ayný anda
hani öðrenciyken az dayak da yemedik þu kaldýrýmlarda...
her zaman ki gibi
sabaha daðýlmýþ pankartlarý temizlemeye gelen çöpçüler
ve aðza alýnmayacak küfürleri...

insan deðiþiyor deðil mi zamanla ?
týpký idealleri gibi
demin gözlerine bakarken beni tanýmadýðýn gibi
e postallar altýnda ezilen hayalleri olunca insanýn...
hani kaç yýl yattýðýmý saymýyorum bile...

inan yadýrgamýyorum seni
çünkü beni tanýmaman çok doðal
týpký annemin birgün görüþüme geldiðinde tanýyamadýðý gibi...

ben tanýdým seni ama, tanýdým
çünkü hala az biraz sekerekten uzuyorsun...



Sosyal Medyada Paylaşın: