Kimden insaf dileneyim, boynumu bükeyim!

Alýp götürmüþtü zaman
Ötelerin naifliðine, düþlerin payesine, hüzünlü nefesimle, hicran yine kalbimde
Onca yýl geçip gitmiþti, nakþettiði motifleri renklendirirken, ah býrakmýþtý sineme
Ne kadar umut beslesem, niyetin gerekçesinden habersiz bu nefesime omuz versem






Merakýn ne olduðunu talim etmeden
Bahþedilen ne varsa bahtým için hamdýna ram olduðumu bilmeden ve göçerken
Son bir nefes için neye ihtiyaçlý bulunduðumun idrakini, acziyetimle öðrenemeden
Ten ve tevdi edilen bedenim sukuta çekilirken, ruhum haþyeti temaþa ediyor olacak






Hangi figan hasredilse, sahipsiz kalacak
Maþuk için vakfedilen aþk, nasýl bir kalp için heyecan duyacak, gözler aðlayacak
Varlýk adýna ne varsa, çýðlýk çýlýða kalan irfana muhtaþ nefes olacaksa ki acýnacak
Ýçinden çýkýlmaz bir zaman badiresinde nefsim çaresiz kalacak, umutla bakýnacak






Bir vakit sonra toprakta unutacak
Mezar taþlarý kýrýlmýþ olacak, ziyartet edenler kim bilir belkide kalmayacak
Okunan ezanlar ýstýrap içinde ihmal edilenleri hatýrlatacak,lakin çare olmayacak
Anlamýna malik olmadýðým ne kaldýysa ve hatta kayýtsýzlýðýma ne ibretle bakacak






Canan, canýnýn dedinde bulunacak
Heves, suskun sokaklarda aranacak, bom boþ kaldýrýmlar yadederek, acýyacak
Yazan kalem belki kefil olacak, umman gönlümde yaþayacak, kalbim ne aranacak
Gitmek neden bu kadar hicranla anýlacak, hüzün ruhumu hiç yalnýz býrakmayacak






Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: