Güz Boyalı Öfke

Güz Boyalý Öfke

güz boyalý ceketimden
sýrtýmdan inmez hiç ay ýþýðý
ara sokaklar eskittim düþüncesizce
celladýmdý çok çocuklu bir yolculuk
sokak ýþýklarý göz yaþlarým
iki arada bir derede hin oðlu hin ölüm korkusu
her þeyimi alýp götüren
ve takibimde ’an gülüþsüzlüðü’


iþi gücü býraktým
yazmaya koyuldum gülemediklerimi
aþkolsun diyerek tüm sokak ýþýklý göz yaþlarýmý
harcadým
ömrümdü ya tüm gençliðimi
alaþaðý ettim çok sesli suskunluk operamýzý
harcadým sözcüklerimi
þiirsel bir loþlukta
sýkýntý nedir bilmezdim aþkolsun diyerek
harcadým
karmakarýþýk
çözümsüz
sabaha çýkamamanýn geç kalmýþ gecesizliðini

güz boyalý bir öfkeydi aðaçlarý karþýlýksýz seven
sevgilisinin saçlarýnda tutam tutam buðday baþaklarý
topraðýn seviþken kokularýna tutkun
kendini bir sýr gibi saklamadýðýna ayrýca piþman
ayaða kalktýðý an kapýlar þaþkýn çaresiz
ve sürgüler soðuk sopsoðuk kömür karasý dýþarýlara
uzak daðlarý düþünmeye yorgun bir öfke bu güz boyalý
aþka çocukça baðlý bir sanat düþkünlüðü
geliþi güzel küfürler kadar suçlu
ölmeden önce bütün uzaklýklara mahkum
sevgilim nolur affetme beni
affetmeliyim kendimi...

Kaðan Ýþçen


Sosyal Medyada Paylaşın: