Tren Kaçmış
Kalabalýk bir istasyondayým
Her yanda þaþkýn yolcular, ben gibi
Huysuz, umutsuzlar sanki sebepsiz
Aniden çakmýþ þimþekler yüreklerine
Karýþmýþ pusulalarýnýn dört bir yönü
Sorayým desem kimse kimseyi bilmez
Görünmez damlalar bütün gözlere toplanmýþ
Elleri alýnlarýnda
Hepsi de farklý yönlere dalmýþ
Hepsi de kaçan kendi trenin ardýndan bakakalmýþ
Tutacak bir el arýyorum
Avuçlarýn hepsinde bir yalnýz soðukluk var
Ruhlar köhne bir yalnýzlýða tutunmuþ
Yüzlerde beþ parmaðýn izi
’Ah Felek!’, diyorum, "Ah Felek!"
Mesafesini tayin edemediðim bir ses duyuyorum
Kulaklarým pür dikkat
Tanýdýk bir hýçkýrýk sesi bu, biliyorum
Sahipsiz diyor gözlerim
Belki de, bekli de benim diyorum
Tabelaya takýlýyor bakýþlarým
’Kaçan Tren Ýstasyonu’ yazýyor eski püskü harfler
Niye buradayým, niye buradayýz
Sesleniyorum etrafa ’ Olmaz bu, olamaz
Belki de bu bir rüya’
Parmaklarým saymak için uzanýyor
Ne mümkün
Arkamda koca bir dünya
Gölgem çaresizlikten sürünüyor ardýmda
Duyuyorum haykýrýþýný, " Tren kaçtý!", diyor
Gökyüzünü mü kaplamýþ, düþüncelerimi mi kara bir bulut
Elimi siper ediyorum alnýma diðerleri gibi
Haykýrýyorum içimden, belki de bir dua bu
Gözlerimin aradýðý tek þey var
Küçücük bir umut
Küçücük bir umut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgut GÜLER UZDU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.