-I-
Hüzün yelpazesinde tarandý gündüz gecesiyle
Fýrtýna ve ateþ çemberinde kürelendi umutsuz sevdalar
Kollarýnda güneþin nar çiçekleri nakýþ nakýþ
Dantelâsýna sardý beni bulutlar…
Týð týð ilmeklendi gözüme yüzün
Kurþun sýcaðýyla ayrýldý güneþ geceden
Gözlerine kenetlenmiþ bir bakýþ kaldý geride…
Hüzün yumaklarýndan sökelendi yüzün
Gecenin içinde bitimsiz trajedi
Soyundu kulisinde uçuþan yýldýzlar
Yaþýn hep On yedisinde, saçlarýnda bir deli rüzgâr
Þahlandý gönlümün doru tayý
Sevinçle kanatlandý denizde fýrtýna
Seninle indirdim mavi gecede gökyüzünden dolunayý…
Elâ gözlü, güneþ yüzlü, hüzün meleðim
Gündüzler biter , geceler baþlar aslan yeleli
Seninle açýlýr gökyüzünün siyah perdeleri
Vurulur sevincim, kalemim düþer elimden
Yarým kalýr sevmelerimin kaderi…
-II-
Ýþte þimdi arzularken seni
Gecede dansettiðim güzelin bel omuru
Çekiyor usul usul beni kendine doðru
Sanki baharda dal boylu bir selvi
Tutunca gövdesinden, salým salým asýlýyor beni
Ayaðýnda blûcin, mavi blûzlu
Ölçüleri uysa da bedeninin
Doldurmuyor sevinci, yerini kederinin…
Hani o rüzgâr gibi saçlar
Dökülür dalga dalga omuzbaþlarýndan
Bademler çiçek açar,
Taç yapraklar sarýlýr tenime
Serin bir rüzgâr eser dað yamaçlarýndan
Güneyin sýcaklýðý düþerken yüreðime
Düþlerimle seviþirdi gözlerin…
Oysa þimdi toprak yeni yaðmurlara gebe
Taþacak yüreðimden sevda seli
Hiçbir ýrmak beni alýp götürmedi
Yalnýzca sen sürükledin ay güzeli…
Þaban AKTAÞ
15.08. 1997 – PAMUKKALE