AÇ KAPILARI

Vücutlar yitirirken ruhlarýný,
Aðýr, aðýr örüldü
Engizisyon mahkmesinin duvarlarý.
Özenle yerleþtirilirken
odalara iþkence aletleri;...
en iyi gardiyanlar
kendisiydi insanlarýn.
Dün bugüne getirirken insanlarý,
bitmiþti mahkemeler,
Usulca bir kapý sesi araladý yaþamý.
Yürek o güzel ahengini yitirmiþ,
acý, acý döverken göðüs kafesini,
her atýþý....
Bencillik,duygusuzluk diye haykýrýyor!...
Engizisyon mahkemeleri.....
Güzel duygularla dolup taþarken
duygular duvarlara çakýlmýþ,
Anlamsýzca zincirlenmiþler.
Her þeye kapatýlmýþ, kalýn aðýr bir kapý.
Artýk ne girebilen, ne de çýkabilen var.
Duvarlarýna karanlýðýn sindiði
O bembeyaz duygularýn,
Kararak çürüdüðü odalarda....
En çok hýrpalanansa hoþ görü.
Sevgiyse baðýrýyor!...
Ben sevgiyim,sevin beni, ama kim duyuyor,
Bu koskaca duyumsamaz yýðýnda.
Ýnsanlar bakmaz olmuþ,
Gözler gözlere hasret. kulaklarsa duvar.
Salgýn halinde sýzýyor yýðýna körlük....
Dudaklar sökülmüþ suratlardan,
Tebessümlere yol yok.
Kim?....
Ýnsanlar mý terkeden duygularý,
Yoksa duygular mý insanlarý.
Yeter artýk…, Gardiyan aç kapýlarý....

(1990)
Sosyal Medyada Paylaşın: