rengi gülkurusuydu kınanın..

yarýnlarýný
teslim edince
çaðlar öncesinin
zifiri
karanlýklarýna
yeni þehirler kuruldu
sokaklarý
çýkmaz
bulvarlarý ýþýksýz
ve
allarýný giyinip
tazeler..
kendine kurtlar üretti
açlýðý sonsuz..

çekimser
yer yer
yarý boynu
avuçlarýnda
kýrýlgan
ve
lal diller türedi
doðurganlýðýndan..
ve
kendi kozasýný ördü
üryan elleriyle..

havaya fýrlattýðý taþ
kendi ayaklarýný ezdi
yürüdü naçar
karanlýklarýna..

gün
artarken günden
çoðaldý halkalar
uzadý zinciler
hayallerince...
bir halkaya
umar olmadý
umut
kara yere düþtü
kara gününde bir yüreðin..

ve
deþildi yürek
kanatýldý
karýndaþ bir el
aralarken gözüne karanlýklarý
yüreðini kendi kapadý
yeryüzüne...

biraz yavan
ve
çokça da kan sardý
gül-i ranayý
kovulmuþ bir kýþtan
alýp hissesini
mart sabahýna
kötürüm bir vücut gibi
dokundu
eli
gözleri
elleri

taç yapraklarýnda gizledi
kaný..
yara
doðurganlýðýndaydý
doðurdu
ve
çoðalttý
aydýnlýðý taþlayanlarý...

ey gül-i rana
sarý mý kýzýlýndan çok
yüreðinde
kan mý
umudunda..

04/03/2011
ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın: