SEVDÂYI DONATIR

Yunus’un zamana yüklenen hüznü,
Benim düþlerimle yarýþýp gelir.
Her sabah bahçemden alýr gülümü,
Benim özlemime karýþýp gelir.
Iþýk sese döner, sükut hayâle,
Yunus kendisinde girer bin hâle.
Sarýlýr zamanýn sonsuzluðuna,
Dolanýr içime aþk suna suna,
Benim hasretimle barýþýp gelir...

Kendini sevgiye adamýþ Yunus,
Aþk demiþ yollara öylece düþmüþ.
Ýçindeki hýrsý budamýþ Yunus,
Varlýðýný yalnýz aþk’la bölüþmüþ.
Ufku insan onun, Sevdâsý insan,
Ekmeði ve suyu, davasý insan.
Arýnýr insanýn mutluluðunda,
Arar kendisini aþk ufuðunda,
Kinle ve hasedle vuruþup gelir...

Ete ve kemiðe giydirilen sýr,
Onun lisanýyla ifþâ edilir.
Ýnsan huzurunu bu dilden alýr,
Onunla bu yola aþkla gidilir.
Sevdâyý donatýr Hakkýn nuruyla,
Savaþýr eþyanýn pis gururuyla,
Rahmet yaðmurudur günü gecesi,
Gönlümde çözülür tüm bilmecesi,
Umut mahþerimle buluþup gelir...
MUHSÝN ÝLYAS SUBAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın: