1345. SEFER

Bir elim vites kolunu tutuyor,
Diðeri direksiyon simidini.
Gözlerim dalgýn asfaltýn orta çizgilerine,
Taþýyorum yaþamanýn ümidini.

Þehirler geçiyorum, birer birer,
Kafamýn içinde ki bulutlar daðýlmýyor, yine de
Ötelere yol alýrken, dar çizgilerde,
Geri de býraktýklarým, kalýyor hep sinemde.

Aile fotoðrafým sallanýyor, iç dikiz aynasýnda,
Arada bir gözüm kayýyor, gayri-ihtiyari.
Altýmda ki TIR, dert yükümü çekiyor edasýnda,
Meydan okuyor yollara, o at, ben süvari.

Rüzgarýn ivmesine meyletmiyor, tekerlekler,
Saðlam basýyor, asfaltýn karasýna.
Zil takýp oynuyor, beynimde ki öncelikler,
Tempo tutuyor, ekmek parasýna.

Tek tek saydým, her yola çýkýþýmý,
Bu, 1345’incisi, dönüþ seferimle,
Nazarlýða dizdim, amiyane bakýþýmý,
Tek tek yaydým, yollara emeðimi þerefimle.

Bazen ýslýk çalýyor dudaklarým, sivrilerek,
Bazen radyonun müziðine kaptýrýyorum kendimi.
Ama bildiðim bir þeyler var, gülüyorum sevinerek,
Seviyorum bu meþgaleyi, unutuyorum derdimi.


Sosyal Medyada Paylaşın: