DÜN GELDİM BUGÜN ÖLDÜM

karanlýk
ve aydýnlýðýn gül yüzü
dünyalar kadar zindanýn
oda duvarýnda asýlý cenin
bir damla suda ruh
suya can üflendi
benden habersiz
var ile tanýþtý tenim
ana rahminde ýþýk bekleyen bir yol
o benim.



dokuz ay, bilemedin onbeþ ekle
arsýzlýðýma
KÜN denildi kulak zarýma gaipten
umudum sütten ak
düþtük alemin çýðýrtkanlýðýna
avaz avaz
daha ilk nefeste gün yüzünü boðdum
ve doðdum.




masumiyetim
katýk oldu canavarlarýn yýldönümlerine
bir hengamedir gitti sürüyle hayatým
henüz ellerim pamukken taþlaþtým
ve çöktüm
ne bir adým ileri
ne de azdan az biraz çoktum
birileri yanýmda bahar kokladý
duydum
ben çocuktum.



sere serpe uzadýkça düþler
daha bir hazla tuttum acýnýn yanaðýndan
nasýrlaþtýkça yüreðim
ateþ yakmaz oldukça yangýnýmý
daha bir dokundum çaresizliðime
med cezirlerim sýklaþtý
volkanýmda ritim tuttu
patlamalarým
yoksun (lara) varým dedim
varamadým
bir boþluða habire dadandým
ama adamdým.





hiç görmediðim güller
solarken renklerinde
gün batýmýna aðýtlar yaktýðýmý
duymasada seher yeli
bir þiir yapýþtýramasam da
özlemlerime
veya bir veda uzatamasamda
rüyalarýma
özür dilerim hayat
yaþanabilirliðini böldüm
dün geldim
bugün öldüm

mustafa kutlu 22.02.2011

Sosyal Medyada Paylaşın: