Sokaklarý dolaþtým, bu gece elim cepte
Seni düþündüm biraz, hasretinle karýþýk
Bir sevdasýn içimde; lakin sesin ta dipte
Parlayan o gözlerin, yoluma nurdan ýþýk
Seni unutabilsem, çýkarsam hayatýmdan
Kalemime al kanlar, kusturdun þiir diye
Beni uzaklaþtýrdýn, kendi hakikatýmdan
Hayallerin peþinden, gece gittim pir diye
Her gece yarýsýnda, seni düþündüðümde
Kalbi atar gölgemin, duvarlara yaslanmýþ
Kendi hakikatime, aþkýnla döndüðümde
Buluyorum kendimi, yanaklarým ýslanmýþ
Senden birþey istemem; isteyemem ki zaten
Sadece bir kez gülsen! gülmeyen þu yüzüme
Ben içten hiç gülmedim, dünyada hakikaten
Ýnanmýyorsan bir bak! bak hadi! þu gözüme
Benim müþfik kollarým, meleðin kanatlarý
Gitme! birtanem gitme! kalpsiz zebânilere
Þehvetten sahte aþklar, yapmaktýr sanatlarý
,Mecnun’ adýný verme! o gulyebânilere
Mecnun’sa benim, hatta, aþkýndan divâneyim
Söyle Allah aþkýna! baþýma belâ mýsýn?
Aþk âteþinde her þeb, yanan bir pervâneyim
Doðruyu söyle bana, yoksa sen Leylâ mýsýn?
-Evet, ben Leyla’yým.
Not: Resmin karþýsýnda Mecnun da var.
Soner Çaðatay / 9 Þubat 2011 / Wuppertal