[ kalin ] ÇANAKKALE’DEN LAPSEKİLİ AHMET’E, HARPUT'TAN MEHMET'E MEHMET'LERE

Önce bir mermi patladý sað tarafýmdan,
Fark ettim, bir anda girip çýktý sol þakaðýmdan...
Sardý gözlerimi bir an kýpkýzýl bir karanlýk,
Yükseldi çavuþumdan, vurulduk diyen o son çýðlýk,
Sanýrým, çavuþumla ayný mermiyle vurulmuþtuk,
Zaten köyden çýkarken de, el ele tutuþmuþtuk...
Yine el ele geçtik ýþýklý yoldan, son menzilimize,
Birlikte kucaklaþtýk, özlenen o eþsiz efendimizle...
Ne de çabuk baþlayýp bitmiþti, o uzun seferimiz,
Geçti Sýrattan yýldýrým hýzýnda, binlerce neferimiz...
Sustu bir anda top sesleri, söndü denizi yakan ateþler,
Bir anda sunuldu Rabbine, iki yüz elli üç bin nefer,
Her nefer için ayrý yapýldý, tarifi imkansýz törenler,
Taþýdý sancaðý önde, alemlere rehber olan peygamber...
Aradý gözlerim; babamý, anamý, bizlerle övünsünler diye,
Beklerim, her an, bu Cennet kapýsýnda görünsünler diye...
Hâlâ ayaklarýmýn bir adým ötesinden Çanakkale görünüyor,
Tabyadan bir adým sonrasýnda, vaat edilen Cennet görünüyor...
Nasýl kesildi birden, o binlerce çýðlýk ve avaze sesler,
Tutuldu sanki, bu ulvi haz rüyasýnda, bütün nefesler...
Boðaz’da, ateþ kusan gemiler, nasýl buharlaþtý birden,
Nasýl çekildi birden, binlerce Mehmet siperlerinden...
Hani az önce, denizler kabarýp üstümüze dökülüyordu,
Çocukken seyrettiðim yýldýzlar, yerinden sökülüyordu...
Bu gün 18 Mart 2005, dediler doksan yýl geçmiþ aradan,
Hayret, hâlâ bir kan sýzmada bizi þehit eden yaralardan...
Gördüm, bir mermer taþý oyup adýmý üstüne yazmýþlar,
Ýþte bu Lapsekili, Hasan oðlu Ahmet diye tanýtmýþlar...
Biz hiç ölmedik ki, neden insanlar burada aðlýyorlar...
Biz herkesi görüyoruz, onlar galiba bizi görmüyorlar,
Bütün Anadolu çocuklarýyla beraber buradayýz biz,
Gerçekten göremiyor mu, o nur damlayan gözleriniz...
Bakýn, bu Harputlu Mehmet, eþine mektup yazýyor,
Bu Lapsekili Ahmet, býkýp usanmadan siper kazýyor...
Diyorlar ki, Mehmet’in mektubu eþine hâlâ ulaþmamýþ
Bakýn, Koca Lapsekili de, nöbetini hâlâ býrakmamýþ...
Ýþte bu Kýnalý Mehmet, gelirken anasý kýna yakmýþ baþýna,
Demiþ ki koçumsun sen, vatanýmýn 18 Mart bayramýna...
Anlamýyorum, peki siz neden aðlýyorsunuz hâlâ...

Zekeriyya BÝCAN


Sosyal Medyada Paylaşın: