Hava soðuktu ve kararýyordu. Güzel Ýzmirde. Beyaz kaybolup.Karanlýk hakim olmuþtu sokaklara. Derken Ýki yabancýnýn bakýþlarý karþýlaþtý önce. Þöyle bir süzdüler birbirlerini.
Akþamýn karanlýðýnda þöyle bir. Ve sonra oðlan patlatýverdi.Ýlk Merhabasýný. Kýz þaþýrmýþtý.Bir yabancýnýn pat diye diye merhaba demesine. Korkak bir sesle o da merhaba deyivermiþti. Etkilenmiþti gencin medeni cesaretinden.
Ýþte budur.ya.niye çekiniriz. Bazen bir merhaba demekten. Bu kadar mý? Korkar olmuþuz insanlarla konuþmaktan. Oysa sadece biraz medeni cesaret. Herkeste zaten olmasý gereken birþey deðil mi?
HAYDÝ UYANDIRALIM O ZAMAN ÞU ÝÇÝMÝZDEKÝ MEDENÝ CESARETÝMÝZÝ BÝRAZ. HAYATIN BÝZÝ ÇABA GÖSTERMEDEN YENMESÝNE ÝZÝN VERMEYELÝM. CESARET YÜREÐÝM.HADÝ HA GAYRET...
Sosyal Medyada Paylaşın:
huseyince Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.