Ayrýlýk ve hüzün sonbahar, Karakýþtýr acýmasýz, çaresiz duygular. Aþkýmýz, sevincimiz, gençliðimiz, Yeniden doðmak demektir ilkbahar. Sonra yaz, Týpký yarimiz, bir iþve, bir naz. Umudun adý doðan güneþ Ve uyandýðýmýz yeni sabahlar. Gün doðmadan neler doðar deriz.
Huzur, ferahlýk gökyüzü. Ayný zaman da deniz. Kýrmýzý gül Resulün yüzü. O yüzden severiz. Aþýk yare benzetir de gülü, Kendi gibi görür bülbülü, Çöller deðil midir çekilen çile, Hasretimiz, susuzluðumuz, Ýçimizdeki yangýn bile.
Hedefimiz zirveler, Coþkularýmýz nehirler, Aþýlmaz engellerimiz daðlar. Karabulutlar kaplar umutsuz gönlümüzü, Þimþekler gibi çakar öfkemiz, Yaðmurlar gibi aðlarýz biz, Ve ömrümüz… uzun ince bir yoldur… Gece gündüz gittiðimiz.
Ömrümüz… ömrümüz bir rüyadýr, O da bir yaprak gibi solar. Tabiatý görürüz de, O yüzden görülür rüyalar. Düþün insan düþün,. Kendini düþün; sen NEY’ sin O’nun ruhu olmasa, Ne deðersiz þeysin. Sosyal Medyada Paylaşın:
halimkok Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.