GÖKÇEKİMİNDEN EVVEL

Uçacaksan kendi öz kanadýnla!
Takýlmadan bir sürünün ardýna
Ya da bir uçaðýn;
Kendi ufkuna!
Yalnýz açacaksýn bulutlarý önünde
El açmadan rüzgâra…
Konmayacaksýn yaþ dallarýna kurumuþ servilerin,
Yorulurken dinlenmeyi bileceksin.
Bileceksin sevmeyi katlanmadan da!
Ve yukarýdan;
Alçalmadan da!

Özden incelmeli ki kabrine sýðsýn varlýk.
Ki vicdan kadar dar
Yalnýzlýk kadar derin
Kendi kuyuna çekileceksin;
Yusuf’unkine deðil!
Nerede ezbere bildiðin o karanlýk!

Bilmezsin oysa sýr vermez kitaplarýn:
Hangi Züleyha’ ya takýlacak ayaðýn?
Ve hangi yüzüne tutulacaksýn ayýn?

Bilmezsin, o kuyunun kapaðýdýr hazinen!
Soðuk ve selametsiz gecelerinde þehrin,
Üstüne düþtü sanýp baðrýna bastýðýnýn…
Aklýna malikliðindir tek saltanatýn.
Sabýrsýz bir Eyyub,
Azýksýz bir sailsin ýssýz tavafta.
Koparmak kurulmuþsa dilemenin tahtýna,
Göðe namzet avuçlar parçalýyorsa yeri
Yüzüne süreceksin nurdan uzleti
Açýp avuçlarýný
Küçümsenmiþ hýrslarýný vuracaksýn yüzüne.
Benliðinin ekmeðidir; piþireceksin özü.
Bileceksin lisanýný -su gibi-
Aziz eyleyecek seni sonunda
Öz be öz Varlýðýn nur nazarýnda…

Kapýna gelince o tahta Burak
Kendini beyaz bir tüy gibi hafif
Ve bir gölge gibi tasasýz býrak!
Ram olup çekimine göklerin!
Þahadet ki incelip dudaklara sýðacak…
Ýste yalnýz o an,
DÝRENMEYECEKSÝN!

REFÝKA ARSLANTÜRK-2003

Sosyal Medyada Paylaşın: