Ne zaman yýldýzlara baksam,
Göklerin laciverdinde gözlerinle buluþuyorum.
Yaðan her yaðmur damlasýnda,
Süzülüp yüreðinin incesine düþüyorum.
Aynalara bakýyorum;
Dudaklarýmda senli tebessümler.
Gözlerimde sezilirken
Sevdanýn aþikâre çizilmiþ eþkâli
Yüzümde hicret ettiðim mevsimlerin
Nakþettiði izleri silip geçen,
Miladý seninle baþlayan bir nefti bahar.
Adresi unutulmuþ yollara sefere çýkýyorum
Ýçinde yazýlmamýþ bir hikâyenin iki kahramaný
Harfler düþüyor satýrlarýma sevda mahmuru
Dökülüyor dilimden özlemle bezenen o iki kelime
“Seni seviyorum.”
Gecelerden korkuyordum, karanlýklardan
Sonbaharýn gök gürültülü yaðmurlarýndan
Seninle aralanýyor, ufkumu saran kara bulutlar
Sarýyor bütün benliðimi derin maviliðin
Silip geçiyor korkularýmý,
Huzuru davet eden rengin
Yüreðime doðuyor hoþ telaþlý bir bayram arifesi
Kulaðýmda çýnlýyor“seni seviyorum” diyen
Naðmelerinin o davudi týnýsý
Ömrümün defterinde
Sararmýþ, yýrtýk sayfalara yazdýðým geçmiþi
Nevruza yakýlan ateþe, karanlýðý söksün niyetiyle
Tutam tutam atýyorum
Geçmiþ nara dönerken
Ben eskiden kalma, köhne anýlarý
Rüzgârýn eline teslim ediyorum
Senli rüzgârlar savuruyor içimdeki külün griliðini
Acý, bir koku olup çýkarken genzimden
Geçmiþe veda, bir el-veda oluyor
Ýçi hayatla dolu o kelimeleri duyuyorum dilinden
“Seni seviyorum.”
Bir sabah salasý düþüyor kulaklarýma
Huzura doðruluyorum
Seherin aydýnlýðýnda
Toprak bereketle terliyor,
Bir kardelen aþkla baþ veriyor
Üzerine koku dökülen ilkbahar çiçekleri
Yaþamý müjdeliyor…
Sen “seviyorum” dedikçe
Can suyu yüreðimin orta yerine ýlýk ýlýk dökülürken;
Hayat, kuruyan damarlarýma damla damla yayýlýyor…
Seni seviyorum…
Perihan KILIÇ
ESMÝZE 12.2.2011 ÝZMÝR