Þu binanýn tepesinde, Görmeyeli hayli zaman oldu seni. Baðýþla beni,Yaralý ellerim, Üstelik, ilaçsýz,merhemsizdir. Böyle olmasa Hiç üzermiyim seni?
Gün ýþýðýnda uyandým yataðýmdan Þehir ola bildiðince titrek, Kuþlar kaçýþýyor çatý aralarýndan, Yol alýyor,sandýklarýyla, boyacý çocuklar. Ben sensizdim,pencere kenarýnda. Katýksýz çayým,birde bardaðýmla. Sorgulamaya baþladým kendimi, Nasýl olurda,tutarým onsuz fýrýncý yolunu.
Tüm gördüklerimde,sen vardýn Hamile karýmýn,gözlerinde Evimi aydýnlatan,sokak direginde Buz tutmuþ,çeþme musluðunda Onlarýn bana,benim sana ihtiyacým var. Özlüyorum seni, Koptuðundan beri parmaklarým.
Söyle þimdi ne yapmalýyým? Kim düþünür tütünümün yokluðunu, Kim sever seni benden öte, Sen aþýmýn ekmegimin muhteþem tabiatý.
Akþam üzeri, daha çok acýyor ellerim.
Seninle olmalýydýk þimdi Yapýnýn bilmem kaçýncý katýnda. Ben sýrtlarken çimento torbasýný, Sen akmalýydýn,alnýmýn ak suyunda. Ýþe yaramaz ihtiyar gibiyim, Þu karþýki dokuma evinden çýksan diyorum Gelsen sýrtlasam seni,kurtarsam bugünümü.
Bu yüzden seviyorum seni, Aslýnda binlerce nedenden ötürü. Oyalamalýsýn beni emek, Gelmelisin yoksul soframa, Etsiz,rakýsýz olsanda, Yagmur aðzý kadar büyük Tanrý yüzü kadar imkansýz olsanda...
Devrim Dokdere Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.