baktým ki senden fayda yok bana sonunda kedimi de verdim bugün
önce gür tok sesini verdim onlara hani bana hiç yükseltmediðin buðulu sesini... onlar hep baðrýþlarýný duymuþtu avaz avaz sesinin bu rengini bilmezlerdi. baktým ki bu gidiþ hayýra alamet deðil seve seve verdim sesini gözüm arkada kalmadan
sonra bakmaya kýyamadýðým görmeye doyamadýðým gözlerini verdim onlara hani bana hiç çatmadýðýn ýslak gözlerini... onlar hep karasýný görürdü gözlerinin zindan karasýný bilmezlerdi gözlerinin sakin sessiz denizini ama olmadý iþte, yetmedi benim gücüm gidiþ hala kötüydü. olsun dedim elleri yeterdi bana gözümden iki yaþ damladý ama verdim gözlerini de arkama hiç bakmadan
bir ellerin kaldý bende sardým doladým kendime bir de kedim vardý ona seni anlattýðým ...
sonunda ellerini de istediler benden bana dokunurken kendimi yitirdiðim ellerini... sözde -vurduðun kýrdýðýn kýrp döktüðün . bana hiç vurmamýþtý oysa o eller hiç incitmemiþti tenimi verdim... ellerini de verdim.
gözlerim aðladý yüreðim baðýrdý kedim miyavladý ama... verdim ellerini de