Umudumun Kırağısı

koþtuðum bu susuzluðu anýmsayamýyorun
bir adým sonrasýnda bile acýlarýmýn
yaþlanýr zaman
sevgim dýþýnda her þey

aðustos parklarý kadar mütevazi ölmeliyim
kalabalýðý öylesine doðal
sýcaklýðý o kadar kendinden içten

ve aç kalsam da doydum sayacaðým kendimi temmuza
sevmeyi öðrendim balkonlar dolusu çiçek ayrýntýlý

yokuþun sonunda olmalýydýn günlük güneþlik
seni seninle yaþamakla çoðalacaktý sözcüðüm
çocuðumdu bu emekleyen umudumun kýraðýsý
noktaladýðým her günün sonundaki mýrýltýydý
ömre hükmeden buz tutmuþ çýkýþlarýn çýkýþsýzlýðý
ve yalnýzlýðýmýn yanlýþlýðýyla devrilecekti bütün bir yaz
öleceðim ama bu sonum olmayacak sevgilim...

dallarýyla eðildi haziran
kýrlar dalgýn
büküklüðüne boynumun
cahilliðine tuttuðum kelebeklerin acýsýný çýkaracak doða
topraða gömüldüðü zaman saçlarýmýn okþanmamýþlýðý
gözbebeklerimle birlikte sana koþtuðumu sanmaktan
zamaný yenebilirim sanmýþtým
müzik dinler gibi susarak seni dinlediðim zamanlar...

acý
akranýydý ýslýklarýmdaki buðunun
serseri
kendini bilmez
yüreðimi nerden tutsa uzak yollara hasretimi daðlayan
yalnýzlýk yorgunuyum balýksýz bir okyanus gibi
karanlýðým utancýmýn sefer tasý
ölerek acýkmalýyým aydýnlýða
sensizliði yok edebilecek baþka bir boyut yok sevgilim
oysa aç kalmak istemiyorum...




kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: