NOT : Muhip Erdener SOYDAN’ýn sayfasý,oðlu Vecdi Murat SOYDAN tarafýndan aziz hatýrasýna hürmeten oluþturulmuþtur.
ÞÝÝR: Muhip Erdener SOYDAN (babam) Doðum tarihi: 20 Ekim 1943 Ölüm tarih : 15 Ekim 1986
Küçük kýz eðildi Kýrmýzý bir karanfil kopardý Saçlarý kývýr kývýrdý kýzýn Karanfil de elinde Kývýr kývýr kývrýldý… Dedi ki: “Küçük kýz, daima senin olayým, Beni bir bardak suya koy Sana yakýn, yanýnda solayým.” Küçük kýz gülümsedi, Annesini çaðýrdý: “Anne, bak bir çiçek kopardým. Biraz gelir misin? Ne olur, bana biraz su dolu, Bir bardak verir misin?” Annesi suyu verdi. “Al kýzým karanfili, Bu suya býrak” dedi. Minik kýz karanfili, Suya býraktý. Kalbine bastýrarak, Kokladý… kokladý…
Minik kýz büyümüþtü, Küçük bir afetti o… Ne günler geçirmiþti karanfiliyle. Yýllar geçmesine raðmen, Karanfil solmamýþtý. Minik kýzýn aþkýndan, hatta Tomurcuklanmýþtý… Tomurcuklar açýldý Kýzýn büyümesiyle… Ýçinden kýrmýzý karanfiller Doðmuþtu yeniden.
Güzel kýz daima, Gülüyor, gülüyordu. Keder yoktu onun içinde. Fakat karanfil buna, Çok üzülüyordu. Çünkü küçük kýz, unutmuþtu onu…
Günlerce suyu deðiþmedi karanfilin Yavaþ yavaþ boynu büküldü Yeni açýlan tomurcuk karanfiller, Solmaya yüz tuttu. Korktu bundan karanfil, Hem çok korktu… Bu açýlan tomurcuklar, Aþkýnýn çiçekleriydi küçük kýzýn. Maziyi düþünmeye baþladý, Ýlk koparýldýðý gün,minik kýz onu, Kalbine bastýrmýþtý.
Ama þimdi artýk, Aðlamak istiyordu. Aðlayamýyordu karanfil. Allah ona göz yaþý vermemiþti ki…
Bir gün kapý açýldý, Yüreði hopladý karanfilin. Minik kýz girmiþti içeri. Fakat o yanýndaki kimdi? Karanfil onu tanýmýyordu Ama anlamýþtý hakikatý… Deðiþmeyen suyunun nedenini, Anlamýþtý… Tomurcuk karanfillerinin, Neden solduðunu, Anlamýþtý.
Bir ara bir ses duydu Güzel kýzla yabancý konuþuyordu. Görmemek için gözlerini kapattý. Çünkü, Yabancý , küçük kýzýn ellerini tutuyordu. Aðlayamadý karanfil. Dilek diledi Tanrý’sýndan “Çiçek olacaðýma, Çölde bir taþ olaydým; Aþkým için ah Allah’ým Bir damla yaþ olaydým.”
Günler, günleri kovaladý aradan Ýnim inim inledi karanfil Kalbindeki yaradan Ah aðlayabilseydi Belki o zaman sevdiceði görür, Üzülürdü…
Güzel kýz görmedi onu. Ayný minval üzere geçti günler Suyu bitmek üzereydi karanfilin Baþýný son bir gayretle kaldýrdý, Yalvardý Tanrý’sýna: “ Artýk lüzumsuz yere, Yaþatma beni Tanrým. Son dileðim, senden Bir damla göz yaþýmý Esirgeme ne olur benden…” Dayanamadý Tanrý… “Aðla” dedi; “ aðla…” Birden yapraklarýnýn arasýnda Bir su damlasý gördü Güçlükle gülümsedi, Ýþte aðlýyordu…
Demek gözyaþý buydu… O sýrada içeri, Kýzla yabancý girdi Kederlendi karanfil Baðrýndaki damla büyüdü… Genç kýz karanfili gördü Hatýrladý. Yabancý, dudak büktü: “Artýk solmak üzere, Býrak, at onu…”
Karanfil aðladý, aðladý… Ýþte, o günden beri, Bütün çiçeklerin, Ve karanfilin Taç yapraklarýný aralarsanýz, Bir çiðdem tanesinin Bulunduðunu görürsünüz… Bu çiðdemler, Sönmeyen bir aþkýn Arda kalan izleri Ve solmakta olan çiçeklerin Sýzýlarýdýr.
Muhip Erdener SOYDAN 27/01/1963 Pazar Saat 13:25
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhip Erdener SOYDAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.