Kayboldum İstanbul
Kayboldum hasretsiz bir mutluluðun, deli esen rüzgârýnda
Akýyordu hýrçýn nehirler, kimselere aldýrmaksýzýn o günler
Merâmý yoktu kimseden, öksüz kalamazdý bu senli saatler
Hep o vardý yanýmda, hiç koymazdý beni bir baþýma buralarda
Dururdu sanki zaman onun yanýnda
Adýný yaðmurlar aðlardý o baktýðýnda...
Çocukça gülümserdi baþýný omzuma her yasladýðýnda...
Sonra...
Sonrasý yokdan ziyade çok...
Geldi bir kadýn yine serçe misali
Yer yaptý bu kýrýk dala
Býrakmayacakmýþýz gibi sarýldý
Ben býraktým artýk kendimi yalancý aþklara
Yinede sarýldý bu çürük dala
Biliyorum yersiz bu sevda
Ne derim ben daha anlamayana...
Ýçimi þimdi acýtsanda beni bir tek anlayan sendin
Bu adama ne zarardý ki bu kelimeleri ettirdin
Medet umanlara aciz kaldým, bu kötülüðü bana sen ettin...
Kayboldum hasretsiz bir mutluluðun, deli esen rüzgârýnda,
Diye baþlamýþtým sana...
Sonradan sonra,
Kayboldum hasretli bir mutsuzluðun deli esen rüzgârýnda...
Dinle! ey mahþer-i þehir der durur bu kul
Þimdi gel, þimdi gel de benim benliðimi bul...
Bul Ýstanbul bul!
Gel de þimdi, gel de þimdi kaybolan beni bul...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.